گاهِ تولد

فلک ها، آسمان ها در تلاطم

ابرها غرّان، و تندر ها به هم نزدیک و لرزان

آب ها اندر خروش و جوش

کویر خشک، سر سبز و پر از ریحان

و باران همچنان از آسمانِ مهر می بارد

و ماه از پشت ابرِ تیره با صدها تبختُر نور می آرد

دُخان و ابر، تیره می شود یک بارگی زایل و محو از صفحه ی گیتی

سیاهی دور می گردد، زمین پر نور می گردد

سیاهی، ظلم، تاریکی ز عالم رخت می بندد

وخورشید از کنار آسمانِ غرب ظاهرمی شود این دم

هزاران کوکب و سیّاره چشمک می زند امشب

و عالم سر به سر اینک خروشان می شود یک سر

ودر جنّت به جشن وسور، حوری ها، که او از کعبه می آید

جمال حق، امید احمد مختار، مهدی علیه السلام حجتِ آخر

واندر این فضایِ پهنِ دشتِ صافِ کیهان ها

خدا قدرت نمایی می کند آن سان و عرش حق، چه زینت می شود امروز

و امشب باید با قدرتِ جبریل و میکائیل، با اذن خداوندی

و آن ها حاملان عرش با شادی و آزادی به صد شور وسرور و شوق می گوید:

مهدی می شود ظاهر، انیس و مونس دل ها، گل و گلزار و ریحان ها

   و اما شهر سامرّه، میان عسکرِ دشمن، چه غوغایی، چه شادی و چه آوایی

علی رغم همه دشمن که مهدی می شود ظاهر

درآن گَه می شود نازل، ملک، روحُ القُدُس، جبریل، نزد عسکری علیه السلام ، آن دم

که اینک آخرین حجت شود ظاهر، ز نرجس، از ملیکه، هان همان دُختِ یشوعا

زاده ی قیصر، اگرچه نیست آثاری ز حملش، همچنان چون مادر موسی علیه اسلام

حکیمه چون شنید این قصه را، شد آنچنان اندرسکوت و بُهت و اندرشک

امام عسکری علیه السلام فرمود: عمه شک مکن، امر خدا حتماً شود ظاهر

و می آید ز نرجس حجت آخر و اندر گفتگو بودند که فریادی به گوش آمد

حکیمه هان به هوش آمد

صدا آمد به گوش از حُجره ی نرجس، و دردِ حمل، هان بر او نمایان شد

حکیم سوی او پَر می کشد با جمله کُلفَت ها و خادم ها

ولی اسرار حق باید شود پنهان

در آن دم پرده ای از نور بین نرجس، خدمتگزاران و حکیمه می شود از آسمان ظاهر

و حوری های انس، هر یک به دست خویش ابریقی ز آب سلسبیل و کوثر و تسنیم

 و هر یک حُلّه ای بر دوش

نمی بیند کسی گاهِ تولّد را

و بعد از لحظه هایی چند، نمایان می شود مهدی علیه السلام

سفیر حق، امین حق، امین و خازنِ وحی خداوندی، امیدِ جملگی پیغمبرانِ حق

ز ابراهیم تا عیسی و گفتار محمد صلی الله علیه و آله می شود صادق، و مهدی می شود ناطق

به حال سجده می افتد ثنای حق تعالی می کند مهدی علیه السلام

به بازویش نوشته نقشِ جاء الحق که حق آمد، و ظاهر می شود، بر او مَلَک آن دم

    و او را می برند در آسمان ها و لباس سُندُس و اِستَبرَقَش بر تن می پوشند

دوباره باز می آرند نزد عسکری علیه السلام او را

میانِ کتف او نقشی بسان مُهر اندر کتفِ پیغمبر

مبارک باد میلادش…

و او وقتی شود ظاهر، که امت ها، سخاوت ها، شجاعت ها، رشادت ها، عدالت ها، شود ظاهر

خداوندا، کریما، خالقا، پروردگارا

حرمت زهرا علیها السلام

محمد صلی الله علیه و اله

شیر حق علیه السلام

سبطین پیغمبر عیهما السلام

ظهورش را تو آسان کن

رخ زیبای مهدی را نمایان کن

تویی حلال مشکل ها، گره از کار او بگشا

خداوندا،خداوندا

گفتگو

با تو می گویم و از خود می پرسم؛

 چرا هیچ از حج باز گشته ای ، پیغام تو را برای ما نمی آورد ؟

چرا مردم وقتی به هم می رسند ، نمی پرسند : تازگی ها از آقا چه خبر ؟

چرا روزنامه های خبر از تو نمی نویسند ؟

چرا دیگر جمعه ها کسی در دروازه شهر به انتظارت نی ایستد ؟

چرا هیچ‌کس برای آمدنت نذر نمی کند ؟

چرا دعاهایمان هم از نام تو خالی شده است ؟

چرا بودنت را باور نکرده ایم ؟

چرا وقتی به شهر ما می آیی ، آمدنت را حس نمی کنیم ؟

چرا نیامدنت را با بودن یکی می گیریم ؟

چرا چشمهایمان چنان آلوده گناه شد که شایستگی دیدارت را از کف دادیم ؟

چرا زبانهایمان چنان با دروغ پیوند خورد که دیگر نتوانستیم با تو هم سخن شویم ؟

چرا دلهامان آنقدر سخت و سنگی است که نام تو هیچ لرزه ای بر آن نمی اندازد ؟

چرا شرمنده ی نگاهت از همین نزدیکی ها نیستم ؟

چرا همراه نسیم ، بوی خوش تو را حس نمی کنیم ؟

چرا صدای گامهای تو را که نزدیک می شوی را نمی شنویم ؟

چرا برای زودتر آمدنت دعا نمی کنیم؟

چرا طلوعت را تمنا نمی­کنیم؟

چرا ما قدرناشناسان فراموشت کرده­ایم؟

چه شد ای دوست که ما جا ماندیم؟

از تو و از غم تو واماندیم

چه شد ای گم­شده اما پیدا

کز حضورت همگی جا ماندیم؟

ای خدا!

غیبت او شده بی­حد و حساب

شیعیانش همه اندر طلب جرعه­ی آب

تو ز دریای کرم لطفی کن  او را برسان

به دعای طلب منتظران منجی ما را برسان

باغ خیال

دیدار یـار غـایب دانی چـه ذوق دارد؟                       ابری که در بـیابان، بر تشـنه ای ببارد

ای بـوی آشـنایی، دانسـتم از کـجایی                         پـیغام وصـل جـانان،پیوند روح دارد

باشد که خود به رحمت یاد آوری تو ما را                            ورنـه کـدام قاصد، پـیغام ما گـذارد؟

شکوه ظهور تو هنوز پرچم توفیق بر نیفراشته است، و خورشید جمالت هنوز دیبای زرّین خود را بر زمستان سرد جان ما نگسترده است، اما مهتاب انتظار در شب های تار غیبت، سوسوزنان، چراغ دل های افسرده است.

نام تو حلاوت هر صبح جمعه است و حدیث تو ندبه ی آدینه ها. می گویند: چشم هایی هست که تو را می بینند؛ دل هایی هست که تو را می پرستند؛ پاهایی هست که با یاد تو دست افشان اند؛ دست هایی هست که بر مهر تو پای می فشارند. می گویند: تو از همه ی پدرها مهربان تری. می گویند: هر اشکی که از چشم یتیمی جدا می شود، بر دامان مهر تو می نشیند. می گویند… می گویند: تو نیز گریانی!

***

ای باغ آرزوهای من!  مرا ببخش که آداب نجوا نمی دانم. مرا ببخش که در پرده ی خیالم، رشته ی کلمات، سر رشته ی خود را ازکف داده اند، و نه ازاین رشته سرمی تابند و نه و نه سر رشته را می یابند.

***

ای همه ی آرزوهایم! من اگر مشتی گناه و شقاوتم، دلم را چه می کنی؟ با چشم هایم که یک دریا گریسته اند، چه می کنی؟ با سینه ام که شرحه شرحه ی فراق است، چه خواهی کرد؟ به ندبه های من که در هر صبح غیبت، از آسمان دلتنگی هایم، فرو می آیند، چگونه خواهی کرد نگاه؟

***

می دانم که تو نیز با گریه عقد برادری بسته ای و حرمت آن را نیک پاس می داری. می دانم که تو زبان ندبه را بیشتر از هر زبان دیگری دوست می داری. می دانم که تو جمعه ها را خوب می شناسی و هر عصر آدینه خود در گوشه ای نشسته ای.

***

ای همه ی دردهایم! از تو درمان نمی خواهم، که درد  تنها سرمایه ی من در این بازار است. تنها اجابتی که انتظار آن را می کشم، جماعت ناله هاست؛ تنها آرزویی که منّت پذیر آنم، خاموشی هر صدایی جزصدای \”یا مهدی\” است.مرا نفرستاده اند که بازار نان و دوغ را ازاین گرم تر کنم. من به طلبکاری آن صورت گندمگون آمده ام. و جز این طلب و آن مطلوب، نمی شناسم.

          گر برکنم دل از تو و بردارم از تو مهر                    آن مهر بر که افکنم آن دل کجا برم؟